Δεν υπακούμε σε Ασκήσεις Υποταγής

Είμαστε δύομιση χρόνια σε μια κατάσταση καθοδηγούμενης μαζικής υστερίας που δημιουργεί απίστευτες πιέσεις στο νου των ανθρώπων.

 Άνθρωποι χωρίς ψυχολογικές άμυνες γίνονται έρμαιο της μόνης λύσης (μιλώ για τα σκευάσματα που παραμένουν σε φάση κλινικών δοκιμών), προσωρινής αδειοδότησης που ταυτόχρονα χορηγούνται μαζικά χωρίς αυστηρούς ελέγχους εξαιτίας μιας παρατεταμένης επείγουσας κατάστασης που οι ίδιοι αποφασίσανε ως επείγουσα ακόμη κι αν αφορά ποσοστό θυμάτων που δεν συνιστά "πανδημία". 

Αλλάξαν και τον ορισμό της πανδημίας φυσικά και πλέον η πανδημία είναι αυτό που αυτοί λένε και όχι αυτό που είχε συμβεί παλιότερα με θύματα έναν στους τρεις χωρίς να υπάρχουν παραμέτροι όπως "βαθύ γήρας/υποκείμενα νοσήματα/οργανισμός με κατεστραμένο ανοσοποιητικό σύστημα".

Τα πάντα αλλάζουν, ξαναγράφουν τις έννοιες των λέξεων από την αρχή προσδίδοντας τους νέα νοήματα. Ακόμη και η λέξη "κρούσμα" για παράδειγμα διαολοκουνήθηκε. Παλιότερα το κρούσμα αφορούσε άνθρωπο με νόσηση κάποιας ασθένειας και όχι κάποιον που δε νοσούσε.  

Καταλήξαμε να λέμε ότι "νοσεί" ένας άνθρωπος που έχει απλά ... καταρροή ή ένα άλλο σύμπτωμα του κοινού κρυολογήματος.. 

Ήμαρτον δηλαδή. ήμαρτον.  Και το πιο απίθανο είναι ότι 2μιση χρόνια αργότερα, υπάρχει ΤΟΣΟΣ μα τόσος κόσμος που δεν έχει πάρει μυρωδιά τι στο καλό συμβαίνει με όλο αυτό το θεατριλίκι και σαν ανοϊκοί αδημονούν για μια επόμενη δόση εφόσον έχουν πειστεί ότι προστατεύει.

Σύσσωμοι οι πολιτικοί κάθε παράταξης σπεύσαν να ανέβουν στο τρένο της ΝΤΠ και να συμπορευτούν συνεπικουρούμενων πάσης φύσεως συστημικών κρατικοδίαιτων Μαζικών μέσων Media αλλά και μιας ιατρικής ολιγαρχίας "ειδικών" που αλλάζουν ιατρικές γνώμες με την ίδια ευκολία που κάποιος διαλέγει κάτι άλλο από το μενού της καφετέριας.  

Μέσα σε όλα αυτά, η ...παραδοσιακή εποχιακή γρίπη με ένα ... μαγικό(!) τρόπο εξαφανίστηκε και ισχυρίζονται ότι την καταπολεμήσαν με ένα κομμάτι ύφασμα! Νόμπελ ιατρικής θα δοθεί σε κάποιον άραγε?

Επίσης καθολικά ύποπτη η σιωπηρή μηδενική αναφορά στην προληπτική ιατρική/φροντίδα με τόνωση της φυσικής άμυνας του οργανισμού κι ενίσχυση του ανοσοποιητικού με καθημερινή έκθεση στο φως του ήλιου (παραγωγή D),  ισορροπημένη διατροφή, κατανάλωση εσπεριδοειδών (βιταμίνη C).

 

Αν συγκρίνουμε λίγο αυτό που ζούμε τον τελευταίο καιρό με παλιότερες εποχές, τέτοιο επίπεδο προπαγάνδας, εξαγορά της δημοσιογραφίας και απαγόρευση της ελεύθερης έκφρασης υπήρχε μόνο όταν τα διάφορα καθεστώτα στρατολογούσαν κόσμο για να πάρουν μέρος σε κάποιον πόλεμο...  

 

Τελικά ; Οι ίδιοι που κατέστρεψαν οικονομίες, ζωές, καταφέραν και ρίξαν το βιωτικό επίπεδο βγαίνουν και από πάνω ως οι "σωτήρες" και θέλουν να βάλουν περισσότερους ελεγκτικούς μηχανισμούς, αυτοματισμούς, εργαλεία διάκρισης και διαχωρισμού ώστε να έχουν απόλυτο έλεγχο πάνω στις ζωές των ανθρώπων.   

Έτσι σε 2 χρόνια ο κόσμος εκπαιδεύτηκε να υπακούει στο ότι "τη νύχτα δε βγαίνουμε γιατί θερίζει τα βράδια ο κοροιδοιός", "φοράμε σήμερα ένα έμπλαστρο στη μούρη", "σήμερα φοράμε δύο έμπλαστρα στη μούρη", "σήμερα ζητούμε άδεια μετακίνησης για να πάμε ως τη γωνία", "δείχνουμε το "πάσο" μας σε κάθε τυχαίο πορτιέρη-covid", "σκαναριζόμαστε και σκανάρουμε για να δούμε ποιός είναι επικίνδυνος ανεύθυνος/βιοτρομοκράτης".  

Οι πολλοί θα είναι πάντα με το σύστημα και θα ακολουθούν ώστε να έχουν τις λιγότερες προστριβές και "σκοτούρες".   Κάποιοι άλλοι όμως, δεν μπορούν να ζουν κάτω από τη "μπότα" της δυστοπίας και δεν υπακούνε στις ασκήσεις υποταγής. Δεν μπορούν να ζήσουν σε δυναστείες και θέλουν ειρήνη- ευημερία κι ελευθερία.

Ας κλείσω με αυτό το εξαίσιο τραγούδι.

Και οι στίχοι του υπέροχου τραγουδιού "Ασκήσεις Υποταγής" από τα Γυμνά καλώδια :




"Φαντάζομαι οι άνθρωποι φοβούνται

και κάποια βράδια δεν κοιμούνται
γυρνούν πλευρό και ανασαίνουν
μα οι σκέψεις όλο τους βαραίνουν
και τρέφουν όνειρα κι ελπίδες
- ατίθασα όνειρα κι ελπίδες.




Ξέρω - οι άνθρωποι πονάνε
όταν στα πόδια τους χτυπάνε
και δεν μπορούν πια να σταθούν
ούτε το όνειρο να βρουν
γίνονται τα όνειρα αυταπάτες
μα τότε βγαίνουν απ’ τις στάχτες


Κι ορίζουνε τον εαυτό τους
κι ότι δεν είναι πια δικό τους
κι ότι τους πήραν οι οθόνες
και το ‘καναν καπνό και σκόνες
και φτιάχνουν πάλι απ΄ την αρχή
μια κοινωνία αιρετική.


Φαντάζομαι οι άνθρωποι θυμούνται
πως όσα θάψεις δεν ξεχνιούνται
πως το ποτάμι έχει ορμή
να το μπαζώσεις δεν αρκεί
ποτέ δεν κόβεται η ροή του
και θα σε πάρει ευθύς μαζί του


Θα σου ξηλώσει τα θεμέλια
και εμείς με τη ζωή στα χέρια
εκεί που βάλαν δικαστές
εκεί που ‘χτίσαν φυλακές
θα καίει για πάντα η φωτιά μας
και η ζωή θα ‘ναι δικιά μας.


Μα εμείς δεν μένουμε, σου λέω, ποτέ καταγής
δεν υπακούμε σε ασκήσεις υποταγής
λυμένοι – δετοί, νεκροί – ζωντανοί
μα όλοι τρελοί για μια ελεύθερη γη.